Een rijke stroom aan klanken, assonanties,
o mijn Flux, wordt opgeroepen door uw naam,
uw grondtoon van natuur, techniek, vakanties,
zij verheffe denkers doeners steeds tesaam!

O, laat het alomvattend licht-mondaine,
near-universele pathos van uw naam
toch wereldwijd weerklinken, zonder gêne,
waarlijk, ja, uw naam verdiene wereldfaam!

En dan, wanneer u echt straks bent verrezen,
met uw spel van glaswerk, flexplek, tussenwand,
zien wij het stromen van de tijd bewezen,
nooit, nee nooit, betreedt men hier hetzelfde pand!

Alleen … nou, eh … bestond sinds Heraclitus
niet het wezen van de wetenschap eruit
dat zij bestendigheid, ja, zelfs soms waarheid
in de stroom te vinden dacht? En … ziet dus

natuur voldoende plek in u om stil te staan?
Kun je in Flux de steen nog zijn in de rivier,
geconcentreerd de tijd nog laten gaan?
Is in flux de waarheid niet onzichtbaar schier?

Paul Bezembinder